Als we verwachten dat jongeren niet radicaliseren, dan mogen we geen genoegen nemen met een regering die zelf radicaliseert.

België kent proportioneel een erg hoog aantal Syriëstrijders. Daarom wil Hans Bonte potentiele jonge Syriëstrijders die hier opgroeien beschermen, zegt hij. Maar de voorstellen die Bonte doet, passen verdacht veel in het neoliberaal strafdiscours. Een maatschappelijk discours dat o.a. in het boek ‘De neoliberale strafstaat’ (Bleri Lleshi, 2013) kristalhelder wordt geanalyseerd. Spionage van minderjarigen, schrappen uit het bevolkingsregister, het intrekken van identiteitspapieren. Maatregelen die de verantwoordelijkheid van dit maatschappelijk probleem volledig op de betrokken jongeren zelf afschuift en de overheid louter een repressieve rol toedient. Nochtans is diezelfde overheid wel mee verantwoordelijk voor segregatiemechanismen in het onderwijs, stelt een onderzoek van de OVSE (Organisatie voor Samenwerking en Ontwikkeling in Europa), waardoor de tewerkstellingsgraad van immigranten in België nog steeds schandalig laag scoort. Slechts 45 procent van de migranten heeft werk, tegenover 75 procent van de autochtone Vlamingen. De verontwaardiging van gisteren kan je niet ontkoppelen aan de verontwaardiging van vandaag. Als je jongeren van allochtone afkomst een perspectief wil bieden, daar waar ze wonen, dan moet je ze ook gelijkwaardig behandelen. Een ander gevolg van slecht onderwijs is de kans om in armoede geduwd te worden. 50 procent van onze Marokkaanse gemeenschap leeft in armoede tegenover 15 procent autochtonen. Om deze ongelijkheid te bekampen heb je een sociaal beleid nodig. Iets dat we net nu broodnodig hebben, maar spijtig genoeg missen. Hilde Crevits, minister van Onderwijs, wil de extra middelen uit het gelijke onderwijskansendecreet voor kansarme kinderen geleidelijk aan laten verdwijnen. Ze verhoogde de maximumfactuur in het lager onderwijs, wat voor gezinnen in armoede een zoveelste struikelblok is. Als een kind uit een precair gezin dan toch nog genoeg scoort om het tot hogere studies te maken, dan bestaat er nog een kans dat het verhoogd inschrijvingsgeld daar een stokje voor steekt. Telkens opnieuw maken dergelijke asociale beslissingen onze samenleving ongelijker en discriminerender, met alle gevolgen van dien. Als we verwachten dat jongeren niet radicaliseren, dan mogen we geen genoegen nemen met een regering die zelf radicaliseert door een asociaal en discriminerend beleid te voeren.