21.03.2010
Afgelopen zaterdag was de Gentse Vooruit de plek bij uitstek voor alle socialisten. Ze kwamen van overal, uit vakbonden en linkse bewegingen, uit de zorgsector en het middenveld. De Irakese journaliste Hana Al Bayaty kreeg een tribune op de slotmeeting en gaf de bijeenkomst een internationalistisch karakter.
Voor het eerst sinds zolang was het een plek waar sociaal-democraten en marxisten konden debatteren zonder elkaar te herleiden tot clichématige karikaturen. Een plek waar eenieder zichzelf en de anderen voor nieuwe uitdagingen durfde te stellen zonder zich vast te klampen aan het eigen grote gelijk.
Het startschot werd gegeven door Gents burgemeester Daniël Termont die toegaf dat de sp.a iets te hevig heeft meegeprivatiseerd sinds de jaren '90, maar die daarna geen blad voor de mond hield en vurig pleitte voor de afschaffing van de notionele intrestaftrek en zich zelfs durfde scharen achter een vermogensbelasting.
Daarna was het de beurt aan Vuile Mong. Bij ons thuis stonden er tussen de platen van Bob Dylan en Leonard Cohen enkele Nederlandstalige platen, die van 'Vuile mong en zijn vieze gasten' was er daar één van. Die kerel stond nu dus op het podium, afgeleefd maar niet verslagen, om de zaal met veel vuur 'De Internationale' te laten aanheffen.
Jan Blommaert leidde de rest van de dag in met klare taal: 'De socialisten zijn terug wakker geworden en deze keer blijven we wakker. Allez, komaan, we beginnen eraan!'
Alle deelnemers hadden zich via de website ingeschreven in verschillende werkgroepen rond sociaal-economische themas. Nadat 3 to 4 oratoren de verschillende aspecten en invalshoeken belichtten van het desbetreffende onderwerp kregen de deelnemers tijd om enkele opgestelde vragen en bedenkingen in kleine groepjes te bespreken.Een opdracht die niet altijd even gemakkelijk was maar die allesinds zeer leerzaam was.
Uit 
de discussies bleek dat het noodzakelijik en mogelijk is om links te verzamelen achter gemeenschappelijke strijdpunten, zoals bijvoorbeeld een miljonairstaks, een opheffing van het bankgeheim of de opschorting van de notionele interestaftrek.
En kan het nog meer? Volstaat het om het eens te geraken over een aantal punten of zou deze dag een aanzet kunnen zijn tot meer? Ik denk van wel, alvast een paar mogelijke pistes.De dag van het socialisme in ons kleine België mag zich de pretentie toeëigenen om tegen de wind in te gaan en zeker tegen het communautaire denken. De aanwezigheid van François Houtard als spreker was een duidelijk signaal van solidariteit over de taalgrens heen. Maar waarom ook niet meteen een 'Jour du socialisme'? Deze meeting kan zelfs op een andere plek in een andere stad doorgaan maar op dezelfde dag en met hetzelfde doel voor ogen: het verzamelen van iedereen die zich op de één of andere manier inzet voor een strijdbaar socialisme.Bij deze wil ik zeker niet de vakbonden als grootste en sterkste motor van klassenstrijd relativeren, maar in een stad als Brussel merk je dat een deel van de mensen (bijvoorbeeld migranten, sans-papiers, jongeren en werklozen) nog niet genoeg georganiseerd is in de klassieke structuren. Ook zaterdag leken er relatief weinig migranten in het publiek aanwezig. Een regionale dag van het socialisme zou een wisselwerking tussen sterke organisaties en ongesyndiceerde mensen kunnen verstevigen. Dit lijkt mij belangrijk omdat socialisten voeling met de gewone man zeker niet uit het oog mogen verliezen.Zelf heb ik enkel deelgenomen en ik ben me er terdege van bewust dat het een helse karwei is om een dag als de deze te organiseren. Ik wil de organisatoren dan ook bedanken en feliciteren voor deze meer dan memorabele dag.
.
